از اخلاق خاص على، کرم و بخشش او بود که حد و مرزى نداشت، ولى

بخششى که در اصول و هدف پاک و سالم بود نه مانند بخشش

فرمانداران و زورمندانى که از مال و کوشش مردم بخشش مى‏فرمایند!

اینان وقتى که چنین بخششى مى‏کنند فقط به خویشان و نزدیکان و یا

هوادارانشان مى‏بخشند که در راه حکومت و سلطنت آنها شمشیر

مى‏زنند واگر گامى بالاتر نهند براى آن بخشش مى‏کنند که گفته شود آنها

اهل کرم و بخشش هستند! تا مورد توجه عامه مردم قرار گیرند و

اختلاسها و دزدیها و ستمها و ضعف ادارى امور و غیره را بدین ترتیب

پرده پوشى کنند.

و این شکل از اشکال بخشش را که در واقع فرقى با رشوه ندارد - و

اکثریت کسانى که در تاریخ ما و تاریخ قدرتمندان دیگران به کرم و

بخشش مشهورند با این نوع بخشش سرو کار داشتند - على بن

ابیطالب در سراسر زندگى خود ندید و یک بار هم به آن دست نیالود و

آن را نشناخت. کرم و بخشش على چیزى است که از همه

مردانگیهاى او پرده برمى‏دارد و با جان و دل او به هم آمیخته است او

با اینکه دختر خود را از اینکه گردنبندى را از بیت المال به امانت گرفته

که در عیدى از اعیاد به آن آرایش کند توبیخ مى‏کند و با اینکه برادر خود

عقیل را که مختصرى از مال عمومى مردم را بیجا خواسته بود از خود

مى‏رنجاند و با اینکه او هرگونه رشوه خوار و هوادار مال بى‏کوشش و

بدون حق را، از خود طرد مى‏کند، با این حال، چنانکه در روایات صحیح

آمده است او با دست‏خود نخلهاى گروهى از یهودیان را در مدینه

سیراب مى‏کند، تا آنجا که دست او تاول مى‏زند و زخم مى‏شود و آنگاه

مزدى را مى‏گیرد و به بیچارگان و درماندگان مى‏بخشد و یا با آن

بندگانى را مى‏خرد و بلافاصله آزاد مى‏سازد.

«شعبى‏» از زبان کسانیکه على را خوب مى‏شناختند روایت مى‏کند که

او بخشنده ترین مردم بود که از مال خود براى مردم مى‏بخشید واگر

گواهى دشمن در بعضى موارد صحیحترین شهادتها باشد باید فهمید

که بخشش و کرم على تا چه پایه بوده که معاویة بن ابى سفیان هم

به آن شهادت داده، در حالى که او همیشه مى‏کوشید که از على

عیب جویى کند و از او انتقاد نماید.

معاویه مى‏گوید: «اگر على خانه‏اى پر از طلاى ناب و خانه‏اى پر از

علوفه داشته باشد، طلا را پیش از علوفه مى‏بخشد!»